Mil Mi-17 w polskim przetargu

wenezuelski Mi-17-W5 produkcji zakładów w Kazaniu

Radziecki śmigłowiec Mi-8 zaprojektowany został pod koniec lat 60tych specjalnie dla Armii Czerwonej oraz innych armii państw bloku wschodniego. Oznaczenie Mi-17 zaczęto używać w latach 80tych w odniesieniu do wersji śmigłowca przygotowywanych na eksport. Wyprodukowany w ogromnej liczbie egzemplarzy śmigłowiec stał się bazą dla innych maszyn takich jak posiadający amfibijny kadłub Mi-14, czy szturmowy Mi-24. Obecnie pomimo wprowadzenia pewnych modyfikacji śmigłowiec wyraźnie odstaje pod wieloma względami od konstrukcji zachodnich, śmigłowiec nigdy nie posiadał możliwości operowania z pokładów okrętów (dotyczy to również Mi-14). Obciążenie pilota podczas lotu jest duże, śmigłowiec nie posiada systemów cyfrowego sterowania pracą silników (FADEC) czy zintegrowanej cyfrowej awioniki, które są obecnie standardem na opisywanych wcześniej maszynach, od obecnych standardów odbiega również poziom bezpieczeństwa zapewniany podczas lądowań awaryjnych. Śmigłowce produkowane są w Rosji w zakładach Ulan-Ude i Kazaniu, każdy z zakładów stworzył odrębną linię rozwojową śmigłowców.

czeski Mi-171Sz produkcji zakłądów w Ułan-Ude

Konstrukcja dostępna jest w wersjach transportowej (cywilnej) i transportowo-bojowej (uzbrojonej). Drugi wariant to inne określnie dla taktycznego śmigłowca transportowego, w której to roli Mi-17 sprawdza się bardzo dobrze. Istnieją wersje śmigłowca przystosowane do wypełniania zadań poszukiwawczo-ratowniczych, także w wersji morskiej (SAR) jednak w tych zadaniach widoczne stają się pewne ograniczenia śmigłowca jak słaby dostęp do kabiny. Śmigłowiec nie posiada wersji zwalczania okrętów podwodnych.

Mi-17 dysponuje duża i przestronną kabiną, w zależności od wersji śmigłowiec dysponuje drzwiami po jednej lub obu stronach śmigłowca, oraz tylnymi wrotami lub hydraulicznie opuszczaną rampą. Standardowo śmigłowiec posiada dwu pilotów, w przejściu do ich kabiny miejsce dla technika pokładowego. Na ściance oddzielającej przedział desantu od kabiny pilotów znajdują się kolejne trzy miejsca (wymienienie w tym miejscu znajdować się może dwóch strzelców bocznych). Pod każdą ze ścian znajduje się po 8 miejsc dla desantu, kolejne dwa znajdują się we wrotach. Rzadko używana opcją jest możliwość instalacji trzeciego rzędu siedzeń na środku kabiny, dzięki czemu możliwe jest zabranie kolejnych 8 żołnierzy – jednak zazwyczaj środkowa część kabiny używana jest do transportu ładunków lub wyposażenia desantu. Przedstawione aranżacje dotyczą wersji śmigłowca wyposażonej w ławki, fotele pochłaniające przeciążenie nie znajdują się na liście wyposażenia śmigłowca Mi-17.

Maszyna posiada wiele opcji, mi. in. może zostać wyposażony w do 5 stanowisk strzeleckich (4 boczne oraz jedno tylne) lub dodatkowy wewnętrzny zbiornik paliwa. Tylne wrota śmigłowca mogą zostać zdemontowane co pozwala na szybszy dostęp do kabiny oraz tworzy miejsce dla tylnego strzelca. Nad drzwiami po lewej stronie śmigłowca zainstalowana może zostać wyciągarka (po prawej stronie w zależności od wersji jest on pozbawiony drzwi lub znajduje się nad nimi nagrzewnica).

Według deklaracji politycznych 5 śmigłowców Mi-17-1W zakupionych w ramach pilnej potrzeby operacyjnej dla Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Afganistanie były ostatnimi śmigłowcami dla Polski zakupionymi na wschodzie. O ile śmigłowiec Mi-17 pozostaje ciekawą opcją to technicznie mocno odbiega od standardu maszyn zachodnich. Obecnie 16 śmigłowców Mi-17 stanowi wyposażenie jednej z eskadr 25 BKPow i spodziewać się należy że pozostanie w służbie przez co najmniej kolejne 15-20 lat. Śmigłowce tego typu najprawdopodobniej nie będą nawet uczestniczyć w przetargu.

http://www.youtube.com/watch?v=_AEBD2hPwIU