Nowe Black Hawki dla Nocnych Łowców

Jeden z pierwszych dwuch seryjnych śmigłowców MH-60M, podczas dostawy do użytkownika. Śmigłowce dostarczone zostały z placówki Special Operations Forces Supply Activity w Richmond, Kentucky

Eskortowy MH-60L DAP (Direct Air Penetrator)

MH-60M podczas lądowania na pokładzie USS Bataan. Program śmigłowca, musiał obejmować certyfikację do operowania z pokładów okrętów desantowych i lotniskowców

1 lutego 2011, pierwsze dwa seryjne śmigłowce Black Hawk, w najnowszej konfiguracji MH-60M, zostały dostarczone do użytkownika Fort Campbell, Kentucky.

Obecnie, śmigłowce Black Hawk, używane są w 160. pułku przez 1. batalion z Fort Campbell w stanie Kentucky (dwa dywizjony) oraz 4. batalion z połączonej bazy US Air Force i US Navy z Lewis-McChord w stanie Waszyngton (jeden dywizjon). Obok MH-60, pułk eksploatuje również śmigłowce MH-47 Chinook (trwają dostawy opartych na najnowszym wariancie CH-47F, maszyn MH-47G) oraz AH-6 i MH-6 Little Bird.

Śmigłowce MH-60 używane są w dwu konfiguracjach, standardowej transportowej oraz eskortowej, znanej jako DAP (Defensive Armed Penetrator), której podstawowym zadaniem jest osłona formacji transportowych MH-60 i MH-47. W wersji standardowej, śmigłowiec jest zazwyczaj uzbrojony jedynie w karabiny maszynowe, montowane w oknach kabiny ładunkowej – mogą to być 7,62mm karabin M240 lub 12,7mm karabin rodziny M2 (jak M3M), jednak zwykle jest to wielolufowy 7,62mm karabin M134. Maszyny zaadaptowane do pełnienia roli eskortowej (konfiguracja może zostać łatwo zmieniona), wyposażone są w skrzydła z podwieszeniami typu ESSS, mogą przenosić szeroki wachlarz uzbrojenia, takiego jak zasobniki niekierowanych pocisków rakietowych M261 FFAR kalibru 70mm, przeciwpancerne pociski kierowane AGM-114 Hellfire czy 30mm armatę automatyczną M230 (znaną z AH-64 Apache).

Nowa wersja Black Hawka dla Night Stalkers, oparta jest konstrukcyjnie o najnowszą jego odmianę dla US Army, czyli UH-60M. Podstawową różnicą jest zastosowanie mocniejszych silników General Electric YT706-GE-700, o mocy sięgającej 2500 koni mechanicznych (dla porównania moc silników zastosowanych w obecnie najliczniejszym UH-60L, to 1900 koni mechanicznych). Silniki te, wraz z nowymi kompozytowymi łopatami wirnika o szerszym profilu, uczynią MH-60M najmocniejszą wyprodukowaną wersją śmigłowca linii Sikorsky S-70. Znaczne poprawienie charakterystyk w warunkach „hot and high”, pozwoli nowemu śmigłowcowi operować w miejscach niedostępnych dla starszych wersji Black Hawka (z dotychczas eksploatowanymi MH-60L i K włącznie).

Nie bez zmian pozostały również systemy elektroniczne śmigłowca. System awioniki opiera się o najnowszą wersję systemu Rockwell Collins CAAS (Common Avionics Architecture System, zastosowanego również na MH-47G). System ten zarządza śmigłowcem zarówno podczas lotu (po przez zestaw standaryzowanych wyświetlaczy ciekłokrystalicznych w kokpicie) jak i w fazie obsługi maszyny, przed i po locie, poprzez współpracę z systemem zarządzania śmigłowcem. Wyposażenie obejmuje zestaw systemów nawigacyjnych, mi. kolorową, ruchomą mapę czy wielozadaniowy radar. pozwalający na automatyczny lot według rzeźby terenu. Zestaw sensorów optycznych  EOSS (Electro-Optical Sensor System) zintegrowanych w jednej głowicy, obejmuje  kamerę termowizyjną oraz laserowy dalmierz/podświetlacz. System samoobrony składa się z wyrzutników flar i dipoli, systemów ostrzegających o opromieniowaniu wiązką laserową lub radarową oraz systemów zakłócających głowice pracujące w podczerwieni. Zaawansowany system paliwowy, pozwala (podobnie jak w starszych maszynach pułku) na przenoszenie zewnętrznych zbiorników paliwa oraz korzystanie z sondy do pobierania paliwa w locie (które może być przetoczone zarówno do zbiorników wewnętrznych, jak i zewnętrznych).

160. Pułk Lotnictwa Operacji Specjalnych (160th Special Operations Aviation Regiment), docelowo, w ciągu najbliższych czterech do pięciu lat, ma otrzymać ponad 70 śmigłowców nowego typu. Śmigłowce te zastąpią obecnie eksploatowane MH-60L i MH-60K, w ramach zapoczątkowanego w 2005 programu modernizacji floty pułku.

Night Stalkers powstali w wyniku lekcji, jakiej doznały amerykańskie siły zbrojne, po nieudanej operacji Eagle Claw (Orli Szpon) z 24 kwietnia 1980. Misja ta, zasadniczo zmieniła w USA sposób patrzenia na rolę Sił Specjalnych. Celem operacji było odbicie z Iranu 52 amerykanów z ambasady USA w Tehranie. Kluczowymi uczestnikami operacji, było osiem śmigłowców RH-53 Sea Stilon US Navy wraz z załogami. Brak odpowiedniego przeszkolenia załóg, na co dzień zajmujących się rozminowywaniem (podstawowe zadanie morskich RH-53), doprowadził najpierw do trudności w dodarciu śmigłowców do wyznaczonego na środku pustyni punktu tankowania Desert One (dotarło tam 6 z 8 maszyn, w tym jedna doznała awarii), a następnie doszło do katastrofalnej w skutkach kolizji jednego ze śmigłowców, z dostarczającym im paliwo, samolotem C-130. Efektem kolizji było zniszczenie obu maszyn oraz śmierć 8 uczestników akcji. Potrzeba utworzenia dedykowanej jednostki lotniczej, do przeprowadzania operacji specjalnych, stałą się jasna.

160 Pułk Lotnictwa Operacji Specjalnych (160th Special Operations Aviation Regiment), utworzony został na bazie najbardziej doświadczonych pilotów batalionów lotniczych 101 Dywizji Powietrzno-Desantowej (początkowo jako 160 batalion lotniczy). Od czasu utworzenia jednostki, wzięła ona udział w szeregu operacji specjalnych, w miejscach takich jak Grenada, Zatoka Perska, Czad, Panama, Kuwejt i Irak, Somalia (dzięki filmowej adaptacji wydarzeń, jest to najbardziej znany epizod w historii jednostki), Afganistan i Filipiny.

Piloci 160tego, byli pierwszymi wykonującymi loty w goglach noktowizyjnych oraz z wykorzystaniem sensorów termowizyjnych (FLIR). Obecnie trwa program wymiany statków powietrznych pułku, który docelowo ma posiadać 51 MH/AH-6M, 61 MH-47G i 72 MH-60M.